از جمله تفاوت‌هاي اصلي مانتوهاي ايران‌بانو، راحتي، گشاد بودن و نداشتن پنس يا همان ساسون است. زيرا خاصيت ساسون، تنگ كردن و در واقع اندامي كردن لباس است. برش اين مانتوها يا فن (بدون پنس) بوده و از زير حلقه آستين تا پايين به مرور گشادتر مي‌شوند (در واقع ظاهر اين مانتو راسته و تنگ نيست) يا مدل‌هاي بسيار گشاد (پانجو ـ خفاشي) مي‌باشد. فرم اصلي اين مانتوها چيزي شبيه به شنل اروپايي‌هاست با اين تفاوت كه جاي آستين داشته و جلو بسته است. مزيت مانتوهاي ايران‌بانو اين است كه علاوه بر پوشيده بودن به دليل رعايت جنبه‌هاي هنري در طراحي لباس و دوخت، شيك و مورد پسند جوانان بوده و مانتوي مناسبي جهت فعاليت‌هاي اجتماعي بانوان بشمار مي‌رود.
آستين در مانتوهاي ايران‌بانو متناسب و استاندارد است و اگر جايي مدل ايجاب كند كه كمي كوتاه باشد چيزي شبيه ساق از زير آستين آن به شكل زيبايي تعبيه شده كه گويي بخشي از فرم اصلي مانتو است.
مانتوهاي ايران‌بانو بعضا آستين كيمانو طراحي شده است. خاصيت اين نوع آستين آن است كه در بالا تنه گشادي خاصي ايجاد مي‌كند و برجستگي‌هاي بدن در آن مشخص نمي‌شود. همچنين آستين مانتوهاي ايران‌بانو به گونه‌اي طراحي شده كه حتي‌الامكان (متناسب با نوع طراحي) مُچ بخورد كه خاصيت مُچ، پوشيدگي بيشتر است؛ زيرا در آستين، يك قفل يا بستگي ايجاد مي‌كند كه مُچ با حركت به سمت‌هاي گوناگون بالا نرود و در عين حال براي وضو گرفتن نيز مناسب باشد.
علاوه بر تنگ نبودن اين مانتوها سعي شده در قسمت يقه و بالاتنه مانتو يك پوشش اضافه روي سينه داشته باشد كه برجستگي آن را نمايان نكند. يعني مدل يقه به شكل يقه‌هاي ملواني بلند باشد بطوريكه روي سينه يا حدي از آن را بپوشاند يا يك جليقه و يا يك كت كوتاه تا زير حلقه آستين روي مانتو قرار دارد.